Καθόμουν σ’ ένα παγκάκι, / διαβάζοντας ένα βιβλίο για τους σαλαφιστές του 19ου αιώνα / όταν με πλησίασε ξαφνικά ένας κύριος […]
Τον προσέλαβαν επειδή ασκούσε την τέχνη τού ωτακουστή σχεδόν ψυχαναγκαστικά, με κάθε άλλο παρά απροσδόκητο άγχος
ΛΟΥΙΣ ΟΣΒΑΛΔΟ ΤΕΔΕΣΚΟ, ένας ποιητής από την Αργεντινή
Η τελευταία επιθυμία του ήταν να παραλάβω τη μασέλα του, γιατί θα ήταν άδικο να πάει χαμένη, αφού δε θα την είχε ανάγκη στο τάφο
Είναι διαπιστώσεις περιπάτου, ευφυολογήματα, φευγαλέες αποκρυσταλλώσεις, που μοιάζουν να αποφεύγουν εσκεμμένα ίσως την ολοκλήρωση
ΠΑΥΛΙΝΑ ΜΑΡΒΙΝ: «Πρόλαβες να διαβάσεις τον Ρίλκε;»
Λέγαμε: «Δαπανηθήκαμε στις λόχμες». ΟΚ, αλλά έχουμε την καβάτζα της δημιουργικότητας. Ο Φιλόσοφος Φλανέρ θηρεύει περιπτώσεις σαλών
Ο καθένας μας, πάνω-κάτω, παράγει, κατά τη διάρκεια του ημερήσιου βίου του, ένα φωναχτό κείμενο πενήντα σελίδων
Γενικώς περνούσαμε όχι άσκημα – ζούσαμε την Μπελ Επόκ της φτώχειας.
«Συμβαίνει τούτο το παράδοξο σήμερα: σκέψη που αρνιέται κάθε ζωντανή μετακίνηση από τους τύπους, να είναι η σκέψη του πλήθους»
Αυτοί που ζούσαν πάνω σε άμαξα λέγονταν αμαξόβιοι. Τα τροχόσπιτα, επομένως, έχουν μακρά προϊστορία
