ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Γουλιέλμος Μύλλερ ή Το φάντασμα της οδού Μυλλέρου

____________
Επι­μέ­λεια: Ανα­στα­σία Αντω­νο­πού­λου, Συ­με­ών Γρ. Στα­μπου­λού
^{______________}

Ο Γου­λιέλ­μος Μύλ­λερ (1794-1827), Γερ­μα­νός ρο­μα­ντι­κός ποι­η­τής, συ­νο­μή­λι­κος του Αν­δρέα Κάλ­βου, του Διο­νυ­σί­ου Σο­λω­μού, του Φραντς Σού­μπερτ, πα­ρα­κο­λού­θη­σε στε­νά όλα τα γε­γο­νό­τα, τους ηρω­ι­κούς σταθ­μούς και τους πρω­τα­γω­νι­στές της επα­νά­στα­σης του '21. Έγρα­ψε γι’ αυ­τήν τα πε­ρισ­σό­τε­ρα ποι­ή­μα­τα από κά­θε άλ­λον φι­λέλ­λη­να ποι­η­τή (ανέρ­χο­νται πε­ρί­που στα πε­νή­ντα). Έμει­νε γνω­στός ως ο «Μύλ­λερ των Ελ­λή­νων», ενώ λί­γοι θυ­μού­νται ότι εί­ναι ο ποι­η­τής που ενέ­πνευ­σε στον Σού­μπερτ την Ωραία μυ­λω­νού και Το χει­μω­νιά­τι­κο τα­ξί­δι. Κλα­σι­κός φι­λό­λο­γος, μα­θη­τής του Φρει­δε­ρί­κου Αυ­γού­στου Βολφ των Προ­λε­γο­μέ­νων στον Όμη­ρο, έμα­θε τη γλώσ­σα των επα­να­στα­τη­μέ­νων Ελ­λή­νων, με­τέ­φε­ρε στα γερ­μα­νι­κά τη συλ­λο­γή ελ­λη­νι­κών δη­μο­τι­κών τρα­γου­διών του Φω­ριέλ (1825) και έγρα­ψε υμνη­τι­κά τρα­γού­δια (λή­ντερ) με βά­ση τον δη­μο­τι­κό στί­χο. Γε­νι­κός τί­τλος: Τρα­γού­δια των Ελ­λή­νων.
Πέ­θα­νε σε ηλι­κία 33 ετών, λί­γες ημέ­ρες πριν από τη ναυ­μα­χία του Ναυα­ρί­νου (1827). Για την προ­σφο­ρά του στην ενί­σχυ­ση του φι­λελ­λη­νι­κού κι­νή­μα­τος στην Ευ­ρώ­πη η ελ­λη­νι­κή πο­λι­τεία (Βου­λή, Ακα­δη­μία, Πα­νε­πι­στή­μιο) τον τί­μη­σε στα ιω­βη­λαία των πε­νή­ντα, ακό­μη και των εκα­τό, χρό­νων από τον θά­να­τό του. Έκτο­τε επήλ­θε στα­δια­κά η λή­θη. Η εκ­δο­τι­κή του πα­ρου­σία στα ελ­λη­νι­κά γράμ­μα­τα κα­τά τον 20ό αιώ­να υπήρ­ξε πε­νι­χρή. Η ει­κό­να δεν έχει αλ­λά­ξει μέ­χρι σή­με­ρα. Λε­πτο­μέ­ρεια: Πό­σοι ανα­γνω­ρί­ζουν τον ποι­η­τή πί­σω από την οδο­σή­μαν­ση «Μυλ­λέ­ρου» στο Με­τα­ξουρ­γείο; Ζή­τη­μα γε­νι­κό­τε­ρο της ιστο­ρι­κής μνή­μης.

Με πρω­το­βου­λία του «Ιδρύ­μα­τος Τά­κης Σι­νό­που­λος» και σε συ­νερ­γα­σία με το Τμή­μα Γερ­μα­νι­κής Φι­λο­λο­γί­ας του ΕΚ­ΠΑ διορ­γα­νώ­θη­κε πρό­σφα­τα σε­μι­νά­ριο με­τά­φρα­σης έρ­γων του Γου­λιέλ­μου Μύλ­λερ (ποι­η­μά­των και πε­ζών). Το με­τα­φρα­στι­κό υλι­κό θα κυ­κλο­φο­ρή­σει σύ­ντο­μα σε δί­γλωσ­ση έκ­δο­ση, με την ελ­πί­δα ότι θα επα­να­φέ­ρει στη γραμ­μα­τεια­κή μας μνή­μη και θα θέ­σει στην κρί­ση μας, με τον όρο της δι­καιο­σύ­νης, όπως την ζή­τη­σε ο Σε­φέ­ρης, ικα­νό μέ­ρος του μυλ­λε­ρι­κού έρ­γου.
Μέ­ρος των με­τα­φρά­σε­ων, με τα συ­νο­δευ­τι­κά ση­μειώ­μα­τα και τον απα­ραί­τη­το σχο­λια­σμό, πα­ρου­σιά­ζε­ται στο πα­ρόν αφιέ­ρω­μα του φι­λό­ξε­νου Χάρ­τη.

Σ.Γ.Σ.