Το φουστανάκι ανέμιζε και τα λευκά της πόδια κουνιόνταν με χορευτικές κινήσεις στα λουστρινένια παπούτσια και τα λευκά καλτσάκια
'Ενα σχεδόν παραμύθι
Ένα βιβλίο-ελεγεία, ελεγεία εις εαυτόν, αν και εκ προοιμίου μιλά για “μέλι που πέτρωσε η απουσία της”
Τα κλειδιά ανήκουν στην πόρτα. Κατεβαίνω την σκάλα κρατώντας την κουπαστή. Το λέω για την ακοή: το αποφάσισα — είμαι καταδικασμένη
