Η μονωδία κυκλοφορούσε στα πέλματα των ναυαγών, που λογάριαζαν μόνο τη νέα ζωή
Πορευόμαστε μες στον κονιορτό γκρεμισμένων σπιτικών μέσα σε ρύπους και θερμά επεισόδια κατά μήκος του ξεραμένου ποταμού του χρόνου
οι φίλοι μου έχουν χαθεί στους πίσω λόφους του τίποτα σε λάθος βουνά προηγούμενων αιώνων πνίγηκαν σε λίμνες του “θα” και του “να”
μπαίνεις αυτός, βγαίνεις εσύ ο θρασαήρ, ο θαρσαήρ, θαρσαετός «Δωδώνης βάλανος», αναφωνείς, Βυζαντινή ταλάντωσις, γλεύκος Οχρίδος
«Μα δεν θέλουμε να ξέρουμε για τα οδυνηρά του κόσμου μας», είπε, «γι' αυτό, άφησέ με να τελειώσω το μπάνιο της λογικής»
