Η κόκκινη κλωστή δεν έπλεκε μόνο παραμύθια και παρηγοριά – έπλεκε και την γλυκιά παράνοια που ντύνει το ασήκωτο βάρος του πένθους
Και πάνω που είμαι έτοιμη να απλώσω το χέρι μου, ν’ αγγίξω τις άκρες από τις ίριδες, ανοίγει η πόρτα
Είναι αδιανόητο να συζητάμε καν το ότι οφείλουμε να είμαστε με το μέρος της φύσης. Είμαστε μέρος της.
Σε θυμάμαι να σμίγεις τα φρύδια και να παριστάνεις τον δράκο ή τον λύκο, μικρή, όταν μου διάβαζες παραμύθια
